The day after
14 oktober 2018
Wat doe je de day after. Eigenlijk nagenieten van je prestatie, inclusief de spierpijn en vermoeidheid. In zoverre had ik een andere dan anders. Geen fysieke vermoeidheid en geen spierpijn, alleen een stijve knie. Waar ik wel van genoten heb zijn alle reacties op mijn dnf. Het zijn er teveel om op iedere reactie in te gaan. Maar het doet mij vreselijk goed wat jullie allemaal hebben geschreven. (verstandig, moedig, begripvol).Hier kan ik verder mee. " what doesn't kill you, makes you stronger". Misschien kom ik er door dit hele verhaal wel sterker uit. Tegenslagen horen erbij, niet alleen in het gewone leven, maar ook in de sport. De oplossing is hoe je ermee omgaat. Vroeger was bij ons thuis het glas altijd halfvol. Ik heb dus vrede mee hoe het is gegaan. Het was geen gemakkelijke weg naar Kona. Maar zoals iemand reageerde: niet gaan was geen optie. Uiteindelijk kwam Kona te vroeg zoals een van jullie opmerkte. Kona wacht niet, maar is ook niet eenmalig. Ieder jaar is er een WK. Dus wie weet. Als ik mijn cyclus aanhoud zou het pas weer over vijf jaar zijn. Kunnen/ willen we zolang wachten?
Ondanks de blessure ging veel goed. Allereerst de support van vrouw en kinderen. Die was om trots op te zijn. Door die support kon ik mijn trainingen doen. En die gingen heel goed. Ik voelde dat ik ondanks het ouder worden, nog stappen kon zetten. Zoals ik in van mijn eerste blogs schreef, legde ik de lat hoog. Ik ging voor die titel. Mijn sponsoren hielpen mij daar ook bij. Dat motiveerde ook enorm.
Dat ik op niveau was laten mijn zwem- en fietstijden wel zien. Wat vooral nog heeft geholpen waren de oceanswims hier in Kona en de fietsblokken (om de dag) van 125 km naar Kawaihae.Dat had mijn coach Frank Heldoorn weer goed ingeschat. Die prikkels sloegen aan. Het zwemmen ging tijdens de race heel makkelijk. Lange slagen maken en steeds goede voeten zoeken. De exit van het zwemmen is een enorm gedrang. Het ging goed en zonder bril vond ik snel mijn fietstas. Mijn bril zat in een van mijn wielrenschoenen. Dus die als eerste opgezet. Door het lage startnummer stond mijn fiets vooraan. Vrij snel zat ik op fiets en reed met goosebumps door de juichende mensen richting Palaniroad. Meteen in de houding op de fiets en het inhalen kon beginnen. In het begin heb ik behoorlijk gepusht om als 1.03uur zwemmer het gat met de sub 1 uur zwemmers te dichten. Met een NP van 325w zat ik na 25 km in een groep. Daar kwam ik niet uit. Toen begon het spel van tactisch meerijden. Zorgen dat je geen penalty krijgt, maar ook zorgen dat je je niet laat wegzetten. Voortdurend reed er een jurymotor bij ons. Ik zag dat er regelmatig een blauwe kaart ( 5' straftijd) werd uitgedeeld. Op mijn fietscomputer zag ik dat mijn gemiddelde snelheid rond de 40km/U bleef. Op schema dus. Na 70 km begon het stuk naar Hawi. Dat rollend omhoog gaat. Daar begon het uitdunnen van de groep. Na het keerpunt in Hawi waren de sterkste overgebleven. Maar ook in de afdaling naar Kawaihae werden en nog verschillen gemaakt. Daarna was het ieder voor zich op eigen tempo. Ik had goede benen en kon vlak doorrijden. Na 3.03 uur fietsen was ik bij Kawaihae en in de training was het anderhalf uur vanaf Kawaihae. Een snelle fietstijd zat er in. Maar dat ik na 4.30 uur terug zou zijn had ik vooraf niet gedacht. De omstandigheden waren goed. Matige zijwind op de terugweg en max 29 gr.
In een nog behoorlijk leeg parc fermee kwam ik als 57e overall van de fiets. Ik had goed gedronken, al mijn voeding sloeg aan . Ik voelde me goed om te lopen. De eerste 2 km gingen ook makkelijk (12 km p/u). Toen ik dat zag ging ik langzamer lopen want ik wilde behoudend starten en bij ieder aidstation wandelen om goed te tanken. Het plan was er!.
Echter toen begon de knie te zeuren, ondanks de paracetamol. Toen wist ik het. Al wandelend en joggend heb ik nog de Ali'i dr gedaan. Toen ik na 10km mijn familie zag staan vond ik het welletjes. Daarna nog mijn maatje Ruud opgewacht en hem aangemoedigd. Hij had het zwaar. Het was voor hem de eerste keer en hij is heel goed gefinisht. Ook de andere Nederlanders hebben het allemaal goed gedaan. Alleen Tom Oosterdijk is in het zicht van de haven letterlijk gestrand. Hij moest naar de medical en is niet gefinisht.
Gisteren zijn we naar een koffieplantage en Green Sand Beach geweest. Heerlijk de boel gerelativeerd. Sport is maar bijzaak, wel een belangrijke overigens.
Vandaag en morgen nog lekker genieten van de rust in Kona. Van de hele ironman is niets meer te zien. Het wordt weer tijd voor de cruiseschepen.
Dinsdag gaan we naar huis en dan donderdag thuis.
Dit was mijn laatste bericht uit Kona. Nogmaals iedereen bedankt voor de support. Voor jullie allemaal een "big Mahalo"
Aloha
Jan
Ondanks de blessure ging veel goed. Allereerst de support van vrouw en kinderen. Die was om trots op te zijn. Door die support kon ik mijn trainingen doen. En die gingen heel goed. Ik voelde dat ik ondanks het ouder worden, nog stappen kon zetten. Zoals ik in van mijn eerste blogs schreef, legde ik de lat hoog. Ik ging voor die titel. Mijn sponsoren hielpen mij daar ook bij. Dat motiveerde ook enorm.
Dat ik op niveau was laten mijn zwem- en fietstijden wel zien. Wat vooral nog heeft geholpen waren de oceanswims hier in Kona en de fietsblokken (om de dag) van 125 km naar Kawaihae.Dat had mijn coach Frank Heldoorn weer goed ingeschat. Die prikkels sloegen aan. Het zwemmen ging tijdens de race heel makkelijk. Lange slagen maken en steeds goede voeten zoeken. De exit van het zwemmen is een enorm gedrang. Het ging goed en zonder bril vond ik snel mijn fietstas. Mijn bril zat in een van mijn wielrenschoenen. Dus die als eerste opgezet. Door het lage startnummer stond mijn fiets vooraan. Vrij snel zat ik op fiets en reed met goosebumps door de juichende mensen richting Palaniroad. Meteen in de houding op de fiets en het inhalen kon beginnen. In het begin heb ik behoorlijk gepusht om als 1.03uur zwemmer het gat met de sub 1 uur zwemmers te dichten. Met een NP van 325w zat ik na 25 km in een groep. Daar kwam ik niet uit. Toen begon het spel van tactisch meerijden. Zorgen dat je geen penalty krijgt, maar ook zorgen dat je je niet laat wegzetten. Voortdurend reed er een jurymotor bij ons. Ik zag dat er regelmatig een blauwe kaart ( 5' straftijd) werd uitgedeeld. Op mijn fietscomputer zag ik dat mijn gemiddelde snelheid rond de 40km/U bleef. Op schema dus. Na 70 km begon het stuk naar Hawi. Dat rollend omhoog gaat. Daar begon het uitdunnen van de groep. Na het keerpunt in Hawi waren de sterkste overgebleven. Maar ook in de afdaling naar Kawaihae werden en nog verschillen gemaakt. Daarna was het ieder voor zich op eigen tempo. Ik had goede benen en kon vlak doorrijden. Na 3.03 uur fietsen was ik bij Kawaihae en in de training was het anderhalf uur vanaf Kawaihae. Een snelle fietstijd zat er in. Maar dat ik na 4.30 uur terug zou zijn had ik vooraf niet gedacht. De omstandigheden waren goed. Matige zijwind op de terugweg en max 29 gr.
In een nog behoorlijk leeg parc fermee kwam ik als 57e overall van de fiets. Ik had goed gedronken, al mijn voeding sloeg aan . Ik voelde me goed om te lopen. De eerste 2 km gingen ook makkelijk (12 km p/u). Toen ik dat zag ging ik langzamer lopen want ik wilde behoudend starten en bij ieder aidstation wandelen om goed te tanken. Het plan was er!.
Echter toen begon de knie te zeuren, ondanks de paracetamol. Toen wist ik het. Al wandelend en joggend heb ik nog de Ali'i dr gedaan. Toen ik na 10km mijn familie zag staan vond ik het welletjes. Daarna nog mijn maatje Ruud opgewacht en hem aangemoedigd. Hij had het zwaar. Het was voor hem de eerste keer en hij is heel goed gefinisht. Ook de andere Nederlanders hebben het allemaal goed gedaan. Alleen Tom Oosterdijk is in het zicht van de haven letterlijk gestrand. Hij moest naar de medical en is niet gefinisht.
Gisteren zijn we naar een koffieplantage en Green Sand Beach geweest. Heerlijk de boel gerelativeerd. Sport is maar bijzaak, wel een belangrijke overigens.
Vandaag en morgen nog lekker genieten van de rust in Kona. Van de hele ironman is niets meer te zien. Het wordt weer tijd voor de cruiseschepen.
Dinsdag gaan we naar huis en dan donderdag thuis.
Dit was mijn laatste bericht uit Kona. Nogmaals iedereen bedankt voor de support. Voor jullie allemaal een "big Mahalo"
Aloha
Jan
intussen weer thuis geland, hoor graag nog je verhaal en wat nog volgt.