Raceverslag Ironman World Championships Kailua-Kona 2013: Podiumspot

Voor de tweede keer in mijn carriere mocht ik naar Hawaii voor de “Mother of Triatlons” dan wel  de “Holy Grail” van de triatlons: de Ironman World Championships. Dit jaar alweer de 35e editie.  In Frankfurt had ik mij gekwalificeerd als age group kampioen in M50-54 in een tijd van 9.13. De verwachtingen voor Kona waren dan ook hoog gespannen. Een podiumspot, daar ging ik voor!

De voorbereiding

Na Frankfurt heb ik een week absolute rust genomen. In de daarop volgende vakantie met het gezin in Italië en Oostenrijk heb ik het lopen weer langzaamaan opgepakt. De fiets was bewust thuis gelaten. Had ik dat niet gedaan, dan had ik mij helemaal  uitgeleefd, want in Oostenrijk kun je prachtig fietsen. Voor een zwembroek is altijd plaats en als belangrijkste training heb ik in de vakantie de Weissensee overgezwommen (in de breedte, toch goed voor dik twee km). Goed uitgerust, zowel mentaal als fysiek, heb ik eind juli de training weer opgepakt aan de hand van schema’s van Frank.

Als belangrijkste trainingswedstrijden stonden voor Kona nog op het programma: de halve triatlons van Keulen en Almere en de Monstertijdrit  (MTR) in Almere.  Beide triatlons gingen volgens verwachting: lekker ontspannen zwemmen, stevig (submaximaal HF 150) fietsen en weer ontspannen lopen. In Keulen eindigde ik in 4.13 en in Almere (vlak achter Frank) in 4.27. Beide keren zat ik onder de door Frank vooraf ingeschatte eindtijd. Of ik ga te snel of Frank is te zuinig. Als toetje op de voorbereiding leek mij de MTR […..] een goede afsluiting: een tijdrit van 122,5 km. Op het oorspronkelijke schema van Frank stond die dag: 2,5 uur in de ochtend (dt 1) en 2,5 uur in de middag (HF 132-145). Daar ik om 13.10 uur moest starten heb ik ’s ochtend nog 1 ½ uur in-/losgefietst.  Die 5 uur moest immers toch worden gehaald. De tijdrit bestond uit 3 ronden. De eerste  twee gingen  wellicht iets te gretig (HF 150) want in de derde ronde kwam ik volledig geparkeerd te staan. Hongerklop. Met een verval van een kwartier in de laatste ronde finishte ik in 3.16 uur. In paniek was ik niet want ik weet dat ik sterker uit een hongerklop kom, ofschoon deze klop zeker niet was gepland. Na de MTR heb ik mijn fiets ingepakt want de woensdag erop (2/10) zou ik al naar Kona vliegen.

Kailua-Kona

Het is 16 uur vliegen naar Kona met uiteindelijk een tijdsverschil van 12 uur. Om idealiter te acclimatiseren moet je per uur tijdsverschil een dag rekenen. Ik kwam nu 10 dagen voor de wedstrijd aan, maar dat was al weer een paar dagen eerder dan de vorige keer.  Volgens de instructie van Frank was ik de hele vlucht wakker gebleven al kostte dat het laatste gedeelte wel enorme moeite. Om 17.00 uur plaatselijke tijd kwam ik redelijk “verreisd”aan. Ik werd opgehaald door Bart Klein, ook M50 age grouper en meervoudig Ironman Finisher, die er die dag net een megatraining van 9 uur op had zitten. Van een jetlag heb ik dit keer nauwelijks last gehad, maar vroeg wakker ben je wel. Dat is geen straf want ‘s morgens wordt er, gezien de dan nog aangename temperatuur, veel getraind, al dan niet op de nuchtere maag. Frank had voor mij nog een drietal 4 uurs fietstrainingen gepland en een lange duurloop (opgesplitst in 6 x 15’). Alle trainingen (de meeste samen met Bart, die bij de concurrent, Chris Brands, traint) heb ik met een goed gevoel kunnen afwerken. Vooral met fietsen voelde ik mij met de dag sterker worden.  Ook het zwemmen in de oceaan (4 x) beviel goed, zodoende was ik gewend aan het zoute water en de deining. De morning ocean swim is al een spektakel op zich omdat de meeste atleten dat doen en de pro’s er ook in het wild rondlopen en in zijn voor korte chats of fotomomenten. Heel relaxed allemaal.

De wedstrijd

04.00 uur ging de wekker na een goede nachtrust. Het ontbijt bestond uit de traditionele witte toast met jam, thee en een bidon met sportdrank. Vervolgens de bidons vullen. Ik nam twee bidons mee op de fiets met daarin aangelengd met water in iedere bidon 8 gels (uitgaande van mijn voedingsplan om 3 gels per uur in te nemen). Bij iedere drankpost zou ik alleen water aannemen om de gels mee weg te spoelen. Omdat de Alii Drive (de weg naar de start en waar ook onze condo aanlag) gedeeltelijk was afgesloten, reden er shutlles naar de start. Met eigen pomp en mijn broer en zwager , die er ook waren, op de fiets er achteraan, toog ik naar de start. Daar was ik om 5.15 uur. Bij de start word je gebodymarked en gewogen.  Daar gaat enige tijd overheen, maar tijdig genoeg was ik bij mijn fiets om de banden op 8 bar te zetten. Voor de start heb ik rustig aan de rand van het parc fermee gezeten, een Powerbar reepje gegeten, wat water gedronken en gebabbeld met Bart. Het was voor ons beiden de tweede keer, dat gaf een soort rust. Eigenlijk is het zoals Ken Glah zegt: “just another race”. En zo is het maar net!  Een half uur na de pro’s mochten wij als gewone stervelingen dig me beach betreden en opzwemmen naar de startlijn. Dat moet je ook weer niet te vroeg doen anders ben je door het gewatertrappel  al moe voor je begint. Mijzelf kennende ging ik niet helemaal vooraan liggen. Ik lag op de derde startrij helemaal rechts om zo ook het minst last te hebben van de stroming (want die staat er ongemerkt, terug gaat stukken langzamer). Hopelijk zou ik zo ook snel een paar goede voeten  treffen die mij door het zwemmen  zouden loodsen. Vlak voor de start keek ik op mijn HF meter om te kijken naar mijn hartslag en toen zag ik slechts streepjes. OK, dat kan gebeuren, maar ik had geen tijd meer om het aan de praat te krijgen. Dat werd dus racen op gevoel.  Niet helemaal want op mijn fiets had ik natuurlijk wel een snelheids- en cadansmeter. Vooral de cadansmeter zou ik in de gaten houden.

De zwemstart ging goed, ik kreeg niet al te veel klappen en lag zo waarlijk al na de 1e boei redelijk vrij om de juiste voeten te zoeken en in mijn slag te komen. De hele 2.4 mile kon ik voor mijn gevoel zonder verval  stevig doorzwemmen. Na de geplande 1.05 kon ik als 33e in mijn age group aan het fietsen beginnen. De eerste 10 km lopen door Kona en daarna ga je via Palani road (binnenblad en Tour de France-achtige taferelen) de Queen K highway op richting Hawi het keerpunt.  Dan begint de taaie tocht door de lavavelden zonder noemenswaardige bochten, maar wel slopende hoogteverschillen. Heen hadden we de wind mee. Op cadans  reed ik voor mijn gevoel behoudend richting Hawi. Het ging wel snel want ik hupte van pack naar pack. Officieel mag je niet stayeren maar hier is het nauwelijks te voorkomen. Het nivo is hoog en de aantallen zijn hoog. Ik heb dan ook hele pelotons ingehaald. Tot Hawi ging het super. Ik rekende uit dat ik dik onder de 5 uur zat te peddelen. Van Hawi naar Kawaihae kan het ruig zijn met de cross winds vanaf zee. Moest ik daar 5 jaar geleden nog met beide handen in de beugels rijden  om de rukwinden op te vangen en kon ik nauwelijks drinken, nu was er een tailwind. Dat betekende met de ketting op as (Q rings 54 x 12) richting Kawaihae.  Ik bleef maar groepjes inhalen,  op de oplopende stukken goed ik goed de druk er op houden. Vlak na Kawaihae (dan is het nog ongeveer 1 ½ uur naar Kona) haalde ik Mirjam Weerd in. Dat was voor mij goed maar voor haar niet. Zij was immers een half uur eerder gestart. Zij zat er duidelijk doorheen, terwijl ze juist zo gefocust had op deze wedstrijd, nu ze zich als pro had gekwalificeerd en via crowdfunding geld had opgehaald. Na Kawaihae stak de wind op: tegen. Het was duidelijk dat we onder de invloed van Madame Pele kwamen. Deze godin (van vuur en wind) woont op de Mauna Kea, de noordelijke vulkaan, langs welke uitlopers wij fietsen.  Zij wilde het ons kennelijk niet helemaal kado doen en trakteerde ons op een aantrekkende tegenwind, aldus werd  het kaf van het koren gescheiden. Het venijn zat hem zoals altijd in de staart. Dat is haar gelukt, maar niet bij mij. Ook de laatste 60 km bleef ik van groepje naar groepje fietsen. Dat gaf mij vleugels.  Redelijk fris kwam ik in Kona aan na 4.38 uur fietsen in een (achteraf uitgelezen gemiddelde) temperatuur van 31 graden celcius. T2 was nog maagdelijk leeg bij de agegroupers.  Na in mijn compressiekousen te zijn gestapt en mijn drinkgordel te hebben omgehangen begon ik vol goede moed aan de marathon. Het eerste gedeelte loopt over de Alii Drive, ook daar is niets vlak. Het is een heen en weer stuk van 5 mile. De eerste 10 miles gingen zeer voorspoedig, ze gingen ruim onder 8’/m. Voeding ging goed en de benen voelden ook zo. Na Kona ga je via de Palani road, die ik zekerheidshalve wandelend ben opgegaan (denk aan het binnenblad bij het fietsen en trimate Bart had uitgerekend dat het maar 30’scheelt als je wandelt in plaats van ‘rent’ met een onevenredig hoge hartslag) via de Queen K naar Energy lab waar weer een keerpunt is.  Goed geluimd en genietend van de sfeer begon ik nog aan het stuk op de Queen K. Halverwege haalde ik Dave Rost in, die wandelde en er de brui aan leek te geven.  Inmiddels was ik aan het intervallen van drankpost naar drankpost omdat mijn hamstrings begonnen op te spelen. Dat was eerder dan verwacht. In Frankfurt had ik daar pas de laatste 5 km last van. Om die krampaanvallen op te vangen verhoogde ik mijn pasfrequentie en probeerde verder zoveel mogelijk ontspanning aan te brengen. Aanvankelijk hielp dat maar uiteindelijk moest ik tocht echt even stoppen om te rekken en ervoor te zorgen dat de kramp niet onbeheersbaar werd.  Met zouttabletten (waar ook magnesium et cetera inzit) probeerde ik het tij nog te keren, maar helaas, er was al te veel water gemaakt.  Het was nu wachten tot ik de eerste plek zou verliezen. Vlak voor het keerpunt in Energy lab was het zover;  tussen mile 17 en 18 werd ik ingehaald door de age groupwinnaar van het vorige jaar, de Duitser Wolfgang Schmatz. Ik had zijn bibnr ingeprent zodoende herkende ik hem. 2e plek is ook mooi dacht ik. Aanhaken was er niet bij. Het was doorbuffelen tot de kramp opkwam en dan ontspannen en mezelf weer  opgang trekken.  2 mile voor het einde riep Carla van Rooyen naar me: ‘Je ligt 2e maar nr 3 zit vlak achter je”.  Ik nam het voor kennisgeving aan maar kon er niets mee. Ik zat aan mijn tax en vlak voordat ik Kona inliep werd ik ingehaald door Pierre Lavoie, een Canadees, die al 10x hawaii had gedaan en drie maal age groupwinnaar, geen pannenkoek dus.  Op Palani road, die nu naar beneden ging, schoot nog één keer de kramp erin, maar daarna kreeg ik weer de geest. Ik genoot van de laatste mile, die een ware triomftocht is. Vlak voor de finish kreeg ik van mijn broer de Nederlandse vlag. Na enig gehannes kreeg ik hem boven mijn hoofd zodat ik net op tijd met vlag zwaaiend de finishboog bereikte en wederom te horen kreeg van de ‘voice of triathlon’, Mike Reilly: “You are an Ironman”.

Afterparty

Ik was  blij dat ik er was. In 9.24 uur had ik de 140.6 m afgelegd dat was 2 minuten onder het oude parkoersrecord van Kevin Moats en 21 minuten sneller dan de vooraf door Frank ingeschatte tijd.  Niet genoeg voor de overwinning, wel voor een echte podiumplek. De missie was geslaagd. Ik zou de volgende dag de felbegeerde ‘Umeke’ (een houten bak uit de Hawaiiaanse cultuur die men krijgt als blijk van waardering voor de geleverde inspanning, toewijding en prestatie) bij de Banquet Awards in ontvangst mogen nemen. Na de finish heb ik heerlijk een half uurtje in het gras gelegen. Met hulp van een andere atleet kon ik weer opstaan. Toen heb ik met de andere inmiddels gefinishte Nederlanders wat nagepraat onder het genot van een ijsje, colaatje en een stuk pizza. Anders dan de vorige keer konden er geen familieleden of supporters in ‘the athlete area’ komen. Gelukkig vond ik mijn broer en zwager vrij snel en konden de emoties die dan ongewild loskomen worden gedeeld. Mijn vrouw had ik al gebeld. Zij was volledig op de hoogte want zij had op tijd de wekker gezet en mij “live”zien finishen op de live stream. Zo ver weg, maar toch dichtbij.

Wat nu. Het lijkt wel of de snelheid met de jaren toeneemt in plaats van afneemt. Je vraagt af wat er mogelijk zou zijn geweest als zoals Frank het zegt “de carrosserie het had gehouden”. Ik ga maar eens kijken waar het lek zit. Wellicht dan nog een keer een revanche. Want dat heb ik wel gemerkt: Wil je op Hawaii goed presteren dan moet er al een paar keer zijn geweest. Over vijf jaar hoop ik 55 jaar te worden, dat zou een mooi richtpunt kunnen zijn. Dan blijft het ook een beetje speciaal.

Aloha!

jan