Home Sweet Home

Het avontuur zit erop. Het is begonnen met de inschrijving voor de Ironman van Frankfurt en geëindigd op het  podium van Kona. Alle doelstellingen zijn gehaald en nagenoeg zonder enige tegenslag. In alle wedstrijden die ik dit jaar heb gedaan, heb ik op het podium gestaan. Ik mag dus niet klagen en dat doe ik ook niet. Ik wil dit laatste blog juist benutten om mensen uit mijn omgeving te bedanken die mijn avontuur mogelijk hebben gemaakt en mij daarin op een of andere manier hebben vergezeld. Ofschoon triatlon wel wordt weggezet als een individuele sport is het dat geenszins. Natuurlijk maak ik zelf al die (wedstrijd)kilometers in het water, op de fiets en met lopen, maar zonder hulp en support van je omgeving gaat dat niet. Een triatlon of een Ironman doe je dan ook niet alleen. In volstrekt willekeurige volgorde ga ik nu enkele mensen bedanken.

Janneke, Huib en Ida
Het gezin heeft voor mij gefungeerd als een oase van rust en ruimte. Zij waren voor mij steeds het vertrek-  en eindpunt van mijn trainingen. Met plezier ging ik uren fietsen  en met hetzelfde plezier meerde ik weer aan.  Zonder deze basis was het niet mogelijk geweest om mijn doelen te realiseren.  Ik ben hen dankbaar dat zij mij de ruimte gaven. Na een periode van nemen ga ik nu graag de periode van geven in. (JV: daar hou ik je aan!)

Koen
Zonder mijn eigen racefiets had ik nooit zo lekker en zo goed gereden in Kona. Als je zo ver weg op je eigen fiets kan fietsen dan is het toch of je een beetje thuis bent.  Dankzij jouw koffer heeft mijn fiets de grote oversteek veilig gemaakt.  Het speedsuit is helaas voor joker meegegaan want rubber stond de WTC niet toe, alleen textiel.

Prutloper
Beter een goede buur dan een verre vriend. Dat geldt voor Prutloper. Wie heeft er nu het voorrecht dat er een meervoudig ironmandistancefinisher bij je om de hoek woont die bovendien nog handig is met fietsen. Dankzij jouw hulp kon mijn fiets ontleed en wel de koffer in.

De crew: Arie en Maarten
Arie zei al: “als jij je kwalificeert voor Kona dan ga ik mee”. Hoe trouw en enthousiast kan een supporter zijn. Die mag ik niet teleurstellen dacht ik toen ik in Frankfurt startte. Maarten dacht: Frankfurt heb ik gemist, dan is Kona geen slecht alternatief. Met het nodige kunst- en vliegwerk heeft hij zich vrij weten te maken om mij aan te moedigen en op te vangen en tussendoor nog prachtige foto’s te maken.  Arie heeft gefilmd en tussendoor ook alle onderdelen van de triatlon op het eiland gedaan. Daarnaast heeft hij er met zijn bedrijf voor gezorgd  dat  wij er netjes en herkenbaar bij liepen: Aipex rules the World.  Maarten en Arie:  super om met jullie het succes te kunnen delen,  het was een geweldige tijd op het eiland, eentje met een “gouden randje”zou Su zeggen.

Bart(mann)
Via Arie heb ik je leren kennen, eerst uitgebreid via de mail en later op het eiland in levende lijve. We hebben samen heerlijk getraind, uitgebreid geouwehoerd: veel over triatlon, maar ook over andere zaken des levens. We bleken veel dingen gemeen te hebben, niet alleen dat we beiden 50plussers zijn maar ook dat we allebei voor de tweede keer in Kona aan de start stonden. Dat gaf ons beiden een soort rust.  Ondanks onze uiteenlopende motto’s: I’m here voor jou en het halen van een podiumspot voor mij, hebben we elkaar maximaal gemotiveerd voor de wedstrijd én met resultaat. Bartmann, mede door jou is mijn verblijf op Kona een onvergetelijke herinnering. Een volgende trainingsafspraak staat al.

De Haan Wielersport en All4running
Mijn materiaalsponsors. Dankzij de fietsafstelling door De Haan Wielersport heb ik probleemloos de 180 km kunnen afraffelen. Gelukkig heb ik maar een keer het binnenblad (voor Palani Road) hoeven gebruiken. All4running was zo aardig om mij van trainingsschoenen (Saucony Ride 5) te voorzien voor de nodige lange duurlopen.

Frank Heldoorn
De man achter de schema’s. We werken nu al een paar jaar samen en steeds weet hij mij weer te prikkelen om ondanks mijn voortschrijdende leeftijd steeds sneller te gaan. Een Personal Best op de Ironman in Frankfurt en een dik half uur af van mijn besttijd in Kona.  Ik sta zelf versteld van mijn progressie op deze leeftijd. In Kona aankomende werd er getraind als gekken. Keek ik naar mijn schema dan las ik daar het tegenovergestelde.  Ik vertrouwde op het schema en hield me rustig en zie: op raceday had ik superbenen die mij bijna naar het goud brachten.  Franks ervaring is (bijna) goud waard.

De trouwe lezers van mijn blog
De wetenschap dat jullie mijn belevenissen lazen en de reacties gaven mij de motivatie en de spirit om door te gaan op de weg die ik had ingeslagen.  Veel reacties heb ik gekregen op mijn blog dat ik een beetje had gegokt en een beetje had verloren. Volgens jullie heb ik helemaal niet verloren maar hooguit wat ingeleverd maar in ieder geval gewonnen. Laat ik er dit nog over zeggen: voor een ambitieuze atleet als ik ben maakt het uit of je 3e bent geworden nadat je de 1e hebt gelegen of dat je 3e bent geworden doordat je tot die plek bent opgeklommen. De weg naar de 3e plek maakt het verschil in beleving. Nu het redelijk is ingedaald ben ik uiteraard dik tevreden met die 3e plek. Zeker nu ik de nrs 1,2 en 4 gegoogeld heb. Dat zijn geen pannenkoeken en allemaal zijn zij al goed geweest voor meerdere agegroupkampioenschappen in Kona, dan wel sub 9 tijden (onder de 9 uur). Misschien was ik voor hen wel de dark horse. Bij het  verlaten van het podium liet nr 2, Pierre Lavoie zich ontvallen dat hij ”deeply impressed was by my bikesplit”.  Ja, ook daar sta ik zelf nog steeds van te kijken. Ik wist natuurlijk wel dat ik kan fietsen maar dat ik met de pro’s mee had kunnen kachelen, ja  dat gaat dan natuurlijk nergens meer over.
Dit was mijn voorlopig mijn laatste blog.  Hawaii is opgeslagen in mijn geheugen. Komende tijd is er voor de andere dingen des levens. Het ga jullie goed.
Het was mij een genoegen het blog te schrijven.
Mahalo!
Jan