Kona dag 7: absolute rustdag

Absolute rustdag

In het schema van mijn coach, Frank Heldoorn, stond voor vandaag een grote dikke streep: absolute rust, dus geen zwemmen, fietsen of lopen. Heerlijk om zo zonder schuldgevoel niks te doen. Slecht is het niet want een oud gezegde luidt niet voor niks “rust is de beste training” ( en misschien ook wel de gemakkelijkste).

Om het nuttige met het aangename te verenigen hebben we vandaag een tour over een gedeelte van het eiland gemaakt. We zijn vroeg opgestaan, eigenlijk onnodig te zeggen, want dat doen we iedere dag. Na de auto afgetankt te hebben zijn we via de 190 richting het noorden gereden tot de we de afslag “Saddle road” tegenkwamen. Die hebben we vervolgens genomen. Dat is een weg, die tussen de twee vulkanen van het eiland, loopt. Ten noorden ligt de Mauna Kea en ten zuiden de Mauna Loa. Het is een pas die over de 2000 meter loopt. Het is een indrukwekkend landschap waar je doorheen rijdt, met vulkanenkraters als molshopen (zie foto). Je rijdt naar de wolkensgrens toe. Enerzijds aanstekelijk anderzijds verraderlijk. Achter of boven de wolken schijnt altijd de zon, maar erin niet. We kwamen dus in een wolk terecht met regen als gevolg en weinig tot geen uitzicht. Wel zagen we vanuit onze ooghoeken zwarte lavavelden met als het ware gestolde beelden. Na het hoogste punt te hebben gepasseerd reden we de wolken uit de zon in richting Hilo. Een havenplaatsje aan de oostkant van het eiland en in 1960 getroffen door een echte tsunami. Je hebt overigens overal aan de kust, ook in Kona, allemaal Tsunami warnings en "evacution areas”. In Hilo hebben we een traditionele markt bezocht waar vooral fruit, groente, koffie en eigen gemaakte sieraden werden gevent. In Hilo hebben we een take away koffie genomen, die overigens geen dito smaak had. Dat moesten goede bonen zijn geweest. Na Hilo zijn we noordwaarts gereden langs de kust. Na de afslag “scenic route” belandden we in een tropisch regenwoud, voor mij alleen bekend door mijn bezoek aan de Bush van Burgers Zoo. Prachtige bomen (met lianes) en planten hebben we daar gezien. Azalea’s groeien daar in het wild. Als toetje werden we ook nog getrakteerd op een “Cote sauvage”. De ruige zee die op in zee belande lavastenen beukte. De scenic route was maar vier mile, maar we hebben er wel een uur over gedaan. De volgende top experience (volgens de Lonely planet dan) waren de Akaka Falls. Het water klettert met een hoogteverschil van 152 meter naar beneden. Dat is eigenlijk het enige bijzondere (nb. Bij de Nigara Falls overbrugt het water een hoogteverschil van de helft maar die waterval is wel tien keer zo breed). Via een korte trail word je naast deze falls ook nog langs een andere geleid, binnen een kwartier ben je daarmee klaar. Het Akaka Park kostte ook maar een dollar pp en viel kennelijk niet onder de juk van de shut down.

In een lokaal tentje, de Shark geheten ( u mag raden wat het wifi password is) hebben we geluncht alvorens de laatste etappe aan te vangen. Die leidde weer langs de kustweg naar Waimea en zo naar Kawaihae (deze plaats is voor de trouwe lezers bekend). Het landschap veranderde weer van subtropisch groen naar het gitzwarte lava afgewisseld met lichtbruine velden. Het laatste stuk van de route hebben we over de famous Queen K highway gereden, het fietsparkoers van de Ironman. Aldus ontkom je op je rustdag toch niet aan de wedstrijd. De Queen K (volledig Ka’ahamanu) is vernoemd naar de vrouw van de zoon van de King Ka’ahamanu. King Ka’ahamunu was de eerste koning van Hawaii. Hij heeft de eilanden tot één koninkrijk gesmeed, dat was in de 19e eeuw. Nu we toch wat geschiedenis aan het doen zijn. Captain Cook was de eerste westerling die de eilanden aan deed. Hij trof de inheemse bevolking aan, mensen uit Polynesië. Dat was eind 18e eeuw. Op big Island werd voornamelijk suiker verbouwd, er zijn nog overblijfselen zichtbaar van de suikerplantages. Thans zijn er nog veel koffieplantages, de kona koffee is bekend. Pas in 1959 werd Hawaii de vijftigste staat van Amerika, daarvoor, sinds 1900 was het wel Amerikaans grondgebied (Obama is dus wel een Amerikaan).

Naast deze droge feiten spelen er ook hogere sferen een rol op het eiland. Madame Pele, de godin van de wind en het vuur en “woont” op Mauna Kea en haar zuster Madame Poliahu, haar rivaal staat voor het tegenovergestelde: sneeuw en ijs, zij bewoont de andere vulkaan, Mauna Loa. Als jullie de atlas erbij pakken zullen jullie zien dat het fietsparkoers in de invloedsfeer van Madame Pele ligt. En dat zullen wij als atleten weten ook. Wij dienen ons deemoedig en nederig op te stellen en hopen dat zij ons op 12 oktober as. gunstig gezind is en genadig zal zijn met de wind en de temperatuur.

Na deze geestelijke en fysieke rustdag is het vanaf morgen toewerken naar de wedstrijd. Morgen eerst een ontbijtloopje (voor de niet kenner: een rustig duurloopje op je nuchtere maag om de vetverbranding te stimuleren en te onderhouden) en naar de inschrijving om “geoormerkt” te worden. Ik krijg dan een polsbandje om dat er na Banquet Awards pas vanaf mag. Aan het bandje herkent men de atleet, dit jaar fel groen. Dat is duidelijke taal. Na een middagdutje ga ik dan een uurtje losfietsen waarbij Arie en Maarten foto- en filmopnamen gaan maken. We  hebben gepland dat bij Energy Lab te doen. Dat is voor mij een half uurtje fietsen. Blijven kijken en lezen dus. Een betere cliffhanger kan ik niet bedenken!

Aloha

jan