Kona dag 8:deel 2

In het vorige deel schreef ik dat ik met mijn volle verstand mijn eigen vonnis tekende. Ik vroeg mij later af of een triatleet die zich heeft gekwalificeerd en zich nu op het eiland bevindt nog wel voor rede vatbaar is. Deze atleet wil maar één ding en dat is meedoen, maakt niet uit onder welke voorwaarden. Dus eigenlijk is niet het fair een atleet zo “onder druk te zetten” en alles te laten tekenen. Maar ja in je eentje maak je geen vuist en het zal wel een soort beroepsdeformatie zijn, veel van die “waivers” zijn nietig of onredelijk als de organisatie eigen schuld treft of roekeloos heeft gehandeld. Ik maak me dan maar ook niet zo druk. Ik heb immers andere zaken aan mijn hoofd, nu ik een tas vol startbescheiden heb ontvangen. Ik heb verschillende tassen ontvangen, waarvan ik er morgen één al moet inleveren samen met mijn fiets en helm, te weten mijn tas met rungear.

Vanmiddag heb ik heerlijk gerust met m’n ipod op mijn hoofd. Na het dutje heb ik zoals gezegd, een uurtje uitgefietst. In dat uurtje hebben Arie en Maarten (vanuit de auto, het leek net echt) foto – en filmopnamen gemaakt bij het Energy Lab, het beslissende punt in de marathon. Je hebt er daar 20 mile opzitten en moet nog 6 mile naar Kona terug. Bij het Energy Lab is het traditie getrouw ook het heetst. Je loopt daar als het meezit (want dan ga je goed), midden op de dag, in een soort pan te midden van de lava. De temperatuur kan daar oplopen tot 100 gr Fahrenheit (ca 40 gr Celcius). De foto’s zijn gemaakt met gewone fototoestellen, we gaan proberen om er een paar over te zetten naar het internet om ze bij dit blog te plaatsen. Ik weet niet of het lukt. We zullen zien.

Ofschoon ik tot heden nog geen haaien heb gezien, zijn er wel een paar triatleten tijdens het zwemmen gewond geraakt. Zij zijn gebeten door een zeehondje, dat in de baai, waarin wij zwemmen, aan het snuffelen was. Gelukkig geen ernstige gewonden als we de lokale West Hawaii Today mogen geloven (zie foto).

Nu de wedstrijddag nadert, nog twee nachtjes slapen, begint de spanning te stijgen. Vandaag heb ik nog een nieuwe band gekocht, want ik wil het risico van lek reden tot een minimum beperken. We rijden op de fiets van Kona naar Hawi in het noorden over de Queen K. Aan de randen ligt veel afval en glas, vooral op het gedeelte tussen Kona en de airport. Dat is het drukste gedeelte en daar gebeuren regelmatig aanrijdingen, waarbij het glas aan de kant wordt geveegd, precies waar wij met onze tere bandjes rijden.. Dus het risico van lekrijden is reëel. Tegen het lekrijden heb ik twee binnenbandjes bij me en twee Co2 patronen. Met die patronen heb ik in een mum van tijd het bandje weer op de vereiste 8 bar. Met zo’n klein fietspompje lukt je dat niet in een paar seconden. De keus is dus snel gemaakt.

Vanavond ga ik op tijd slapen, want de nacht voor de wedstrijd is goed slapen belangrijk. De nacht voor de wedstrijd is een ander verhaal, nog los ervan dat je dan al om vier uur opstaat.

Morgen is de belangrijkste activiteit het inleveren van de fiets, helm en tas met loopspullen. Terwijl je fietst wordt gecontroleerd zitten daarom heen allemaal mensen die aan het turven zijn. Ze turven het merk van je fiets, je wielen, je zadel, je stuur en je helm. Op triatlonsites en in triatlonbladen worden de resultaten van “bikecount” gepubliceerd. Voor fabrikanten is het interessant om te kunnen pronken dat hun fiets of helm het populairst is onder de atleten. Ja, voor een beperkte groep is triatlon big business.

Aloha maar weer

jan