Kona: dag 4.

Nog een week en dan is het D-day. Het wordt drukker in Kona, en niet alleen dat ook de "kona rates" stijgen. Maar ja, een goede grap mag geld kosten. Vandaag ben ik ook naar de supermarkt geweest : de sack 'n save. Het is zo'n winkel die aan klantenbinding doet: met je bonnetjes kun je aanmerkelijke korting krijgen, ook op courante artikelen. Dit is heel populair in Amerika, want de prijzen zijn veel hoger dan in Nederland. Heel slecht gaat het volgens mij niet in dat gekke land met zijn shutdown. Daarover gesproken: ik hoop wel dat het na de Ironman geregeld is want we willen nog een national park bezoeken.

Omdat we zo dicht bij de evenaar zitten is het vroeg licht maar ook vroeg donker. Feitelijk is het van 6-6 licht. Door het naijlen van de jetlag ben ik iedere morgen om half zes klaar wakker. Omdat ik niet de enige ben die daar last (of profijt) van heeft wordt al heel vroeg getraind, soms alsof de Ironman al begonnen is. Het lijkt wel alsof je hier niet onder de 15km/u mag rennen. Dat geldt ook voor het fietsen. Ik laat me niet gek maken en hou me keurig aan het schema van mijn coach, Frank Heldoorn (hij heeft hier drie top tien finishes in Kona. Hij weet wel waarover hij het heeft). Dat betekent rennen in 10 km/ uur met hoge pasfrequentie. Door dit tempo kan ik wel goed zien wat er zoal voorbij komt en dat is niet mis. Bijna bij alle atleten zie je de aderen onder de huid vandaan bollen. Erg droog en afgetraind dus. Maar ja ik zie er inmiddels niet veel anders uit. Verder heb ik nog geen fiets gezien zonder hoge carbonvelgen (van minimaal 1000 eurootjes). Het moge duidelijk zijn dat triatlon geen sport voor uitkeringstrekkers is.

Vandaag heb ik mijn één na laatste grote, omvangrijke training gedaan. Voor de liefhebbers : 5 uur fietsen (in het begin samen met bart en waarvan de laatste twee uur op wedstrijd intensiteit), in totaal ca 160 km, want de batterij van mijn garmin stopte er aan het eind mee en voor het eten nog een half uurtje uitlopen (inderdaad... km/u). Ik heb tijdens het fietsen 4 liter gedronken. Dat is te weinig want ik was twee kilo lichter toen ik thuis. (ik vertel maar niet hoeveel of beter gezegd hoe weing ik weeg, maar het wedstrijd gewicht van 5 jaar terug heb ik al bereikt. Flink eten dus!)

Morgen wordt de crew uitgebreid. Dan komt Arie, die nu nog in San Diego zit. Hij heeft zijn jetlag al verteerd. Met Maarten, mijn zwager, zijn we dinsdag compleet. Ik kijk naar ze uit. De party kan beginnen!

Tot slot, met heel veel plezier lees ik alle reacties. Dat medeleven motiveert enorm. Mijn moraal wordt mede gevoed door jullie inbreng vanuit Nederland. Gelukkig hebben jullie ook mooi weer.

aloha
jan