seven weeks left to Kona: Motivatie

De afgelopen week heb ik een serieuze trainingsweek  gedraaid. Ik heb ruim 20 uur getraind. 3 uur zwemmen/ 12 uur fietsen en 5 uur lopen. Dat kon omdat ik vrij had. Vrij in die zin dat ik niet hoefde te werken. Er was namelijk wel genoeg werk aan de winkel: afgelopen week zijn wij verhuisd. Tussen de bedrijven door heb ik kunnen trainen. Vooral donderdag. Toen zat ik vroeg op de fiets. Om acht uur kwamen de verhuizers het huis leegtrekken. Toen ben ik via een omweg van 4 uur naar ons nieuwe huis gefietst dat vier kilometer verderop ligt.  Het verhuizen heeft een grote impact. In positieve en negatieve zin. In negatieve zin omdat je een huis en buurt waar je 20 jaar hebt gewoond verlaat. Het oude vertrouwde raak je kwijt. Het oude huis raakt zijn ziel kwijt. Het positieve is dat je het nieuwe huis weer naar je smaak en behoeften kan inrichten en de omgeving relatief nieuw is. Het nieuwe huis ga je weer samen karakter geven.

Toegespitst op my road to Kona betekent de verhuizing nieuwe fiets- en looprondjes ontdekken. Dat geeft nieuwe afleiding en betekent dat het trainen weer aan avontuur wordt.  Bij het oude huis had ik allemaal rondjes van allerlei omvang. Rondje lopen variërend van een half uur tot twee uur. Voor het fietsen gold het zelfde: van één tot vijf uur. Die rondjes ga ik rond het nieuwe huis weer ontdekken. Dat motiveert mij. Ik probeer in te schatten, op grond ervaring, wat een rondje van een uur is. Chris McCormack, een bekende triatleet,  zei eens  dat een ervaren atleet  vrij nauwkeurig, zonder garmin of polar,  de afstanden kan inschatten. Dat probeer ik ook. Zo heb ik nu al twee rondjes: een van 10 km en een rondje van 13 km dat ik steeds met 5 km kan uitbreiden (rondje rond de recreatieplas Geestmerambacht). Met fietsen heb ik inmiddels ook een aardig rondje van 70 km.

Motivatie. Daar draait het komende tijd om. Hoe blijf je gemotiveerd om in Kona onder erbarmelijke omstandigheden, vergelijkbaar met de recente hittegolf bij ons, een hele triatlon te doen.  Allereerst is er de externe motivatie: de wedstrijd staat gepland. Daar werk  je naar toe, daar sta je voor ingeschreven, daar heb je al voor betaald. Mijn coach Frank Heldoorn stuur iedere vier weken een schema.  Een externe, belangrijke factor voor mij is verder  mijn team IM50plus. Eind 2017 hebben we dat opgericht. We zijn:  Bart Klein, Christian Albers (bedenker), Walter Pennekamp, Franck van Graas, Manolo Dequero Vazquez en ik . Allemaal vijftigers die nog bloedfanatiek zijn.  Gedachte is dat je als 50plusser nog lang niet afgeschreven bent,  integendeel. 50 is het nieuwe 30 of 40. Als team  willen wij dat uitstralen. Wij motiveren wij elkaar in trainingen, ervaringen en wedstrijden. Als kleine kinderen zijn we dol enthousiast over de sport en alles wat er aan vast zit zoals kameraadschap, eigenlijk de dingen des levens.  In 2013 was ik al met Bart Klein in Kona, in 2016 is Manolo naar Kona geweest, vorig jaar Franck en dit jaar ik. De ervaringen van Manolo en Franck ga ik meenemen.  Fusion, onze kledingsponsor zorgt ook voor motivatie. De  mannen van Fusion denken met je mee wat de beste kleding is voor Kona.  Mijn persoonlijke sponsoren zorgen voor motivatie.  Dat zijn De Haan Wielersport (fiets), Trisportpharma (voeding), Runnersworld Alkmaar (schoeisel), TAG (leiderschaptrainingen) en Aipex/AOMB (octrooibureau).Trainen met trainingsmaten motiveert. Het wekelijkse zwemmen met teammaat Christian Albers en de gesprekken om het zwemmen heen,  de lange trainingen met mannen van mijn triatlonvereniging DTC, Via de groepsapp worden de trainingen geregeld. Natuurlijk  motiveert ook het thuisfront dat dit jaar bijna geheel meegaat naar Kona. (de oudste kan niet wegens studieverplichtingen).

Dan de interne motivatie. Wat drijft iemand om aan sport te doen en dat in het bijzonder een hele triatlon.  Ik heb alleens gezegd: ‘Omdat triatlon er is”. Aan Edmund Hillary is gevraagd waarom hij de hoogste berg wil beklimmen. Hij antwoordde: “Omdat hij er is”. De vragen waarom je aan triatlon doet stel je zelf niet meer. Het is een levenswijze geworden. Het sporten maakt een onlosmakelijk deel uit van mijn leven. Het zorgt bij mij voor balans met mijn geestelijke inspanningen. Het sporten zorgt er voor dat ik mijn gedachten kan ordenen of de vrije loop kan laten. Wielrenner en filosoof Marc van den Bossche omschreef wat sporten met hem doet als volgt: “ het zorgt voor een verdiepte waarneming. Fietsen lokt een roes uit die onze gewone ervaringen intensiever maakt. Fietsen maakt mijn denken vrij. Ongevraagd dringen ideeën zich op tijdens de inspanning. Altijd klinken ze frisser en beter en creatiever dan wat voordien ik aan uit te werken materiaal voorhanden had. Tekst schrijft zich plots vanzelf”. Lees voor fietsen zwemmen  en lopen. Ik kan mij hier geheel in vinden. Ik heb deze ervaringen ook. Zo is vanmiddag tijdens het lopen het onderwerp over dit blog ontstaan.

Die ervaringen tijdens het sporten motiveren mij. Die brengen mee dat ik iedere training weer kan opbrengen. Daarbij komt ook dat iedere training een doel heeft. Dat motiveert ook en zorgt voor afleiding. En wat mij ook op been houdt is dat ik ondanks het ouder worden nog niet langzamer ben geworden. Dat drijft mij,ook al komt er een moment dat dat gaat komen. Ik doe er alles aan om dat uit te stellen. Voor mensen die aan sport doen zal dit wellicht herkenbaar zijn. Na het sporten voel je je (bijna)  altijd beter dan ervoor, zelf na een hele triatlon in Kona.

Aloha,

Jan