Three weeks left to Kona: het komt dichterbij

Op 3 oktober a.s. vlieg ik samen met mijn clubgenoot Ruud naar Kona. Het komt dichterbij . Dat betekent dat er praktische zaken geregeld moeten worden. Een van die dingen is het aanvragen van een zogeheten ESTA-vergunning. Dat is een soort toeristenvsium om de VS in te mogen. Daar kun je gerust even voor gaan zitten, tenzij je al je gegevens bij de hand hebt. Ik dacht die te hebben totdat ik erachter kwam dat ik niet exact het adres wist van de condo die we hebben gehuurd aan de Ali’i Drive bij White Sands Beach. Gelukkig kon ik via de VRBO-app erachter komen wat het adres was. In  de vragen die aan je werden voorgelegd kon de actuele politieke wind ontwaren die in de VS waait. Gelukkig ben ik maar een Europeaan die een triatlon gaat doen in Amerika.  De ESTA-hobbel is genomen. Verder kwam ik erachter dat, anders dan aanvankelijk geboekt, mijn vrouw en dochter op een andere terugvlucht uit Kona waren gezet. KLM was vandaag goed bereikbaar en in een half uurtje was ik ook omgeboekt. Alleen mijn fiets nog niet maar dat werd wel meteen aangevraagd. Zo is een gedeelte van mijn vrije (trainings)middag opgegaan aan praktische, maar noodzakelijke zaken.

Ondanks het ongemak van de knie gaan de trainingen goed. De zwemtrainingen nemen in omvang iets toe. Zwom ik tot nu steeds zo’n drie km per sessie. Nu gaat het naar de drie en half. In Kona is het een non-wetsuit swim vanwege de aangename watertemperatuur. Je mag wel met een speedsuit zwemmen. Dat is een soort badpak van supersnel lycra, het geeft geen extra drijfvermogen, maar wel extra compressie en minder weerstand. Via Runnersworld Alkmaar kon ik tegen een aantrekkelijke prijs aan een dergelijk speedsuit (in mijn geval een van Sailfish) komen. 

Het fietsen is geen straf met deze Indian Summer. Wel staat er in de kop van Noord-Holland een stevige wind van bijna kracht 6. Mijn powermeter is dan mijn vriend. Door goed op de wattage te letten maakt het eigenlijk niet uit of je wind mee of tegen hebt. Al is het met kracht 6 mee verdraaid lastig om je wattage (van in mijn geval 300w) te halen.  En daarbij, op Big Island kan het ook verraderlijk hard waaien.  Kortom voor mij goede trainingsomstandigheden. 

Het lopen doe ik nog niet. Ik doe mijn looptrainingen op de crosstrainer.  Mentaal vermoeiend, maar dat wordt het over drie weken ook . Je kan je er maar beter op voorbereiden. Al met al ben ik niet ontevreden hoe ik ondanks het ongemak toch mijn trainingsomvang kan maken.  Mijn dank gaat hierbij ook uit naar mijn coach Frank Heldoorn. Hij heeft mijn schema op een creatieve manier aangepast. Het doel is om blessurevrij in het vliegtuig te stappen en zo in Kona nog wat loopmetertjes te pakken voor het zelfvertrouwen.  Zoals ik uit alle reacties kan opmaken staat er veel op de harde schijf wat niet zomaar weg is. Een lange taper kan soms verrassend goed werken.  Wie weet. De slogan van Ironman is niet voor niets: Anything is possible.

Ik heb nog uitzicht op de wedstrijd. Er zijn anderen die dat niet meer hebben. Het kan dus erger, als je het zo mag zeggen. Denk aan de superfavoriet voor de overwinning Jan Frodeno. Op 2 september jl. nog wereldkampioen geworden op de  halve triatlon en nu geblesseerd met een heupfractuur.  Zo zie je maar: iedere atleet leeft op het randje. Je blijft er net binnen of gaat er net buiten. Voor Frodeno is het dus einde oefening. Dat maakt de wedstrijd misschien wel aantrekkelijker. De grote vraag is nu wie gaat winnen. Wordt het Gomez, Lange of Kienle. Dichterbij huis is een van  mijn trainingsmaten ernstig gevallen bij een fietstraining met maten ook in voorbereiding op een Ironman. Hij was in voorbereiding op IM Barcelona. Hij brak zijn sleutelbeen. Ook einde seizoen. Dat is heel zuur. Het gebeurde op een training waar ik via de app ook voor was gevraagd. Ik kon echter dit weekend niet omdat mijn vrouw en ik een weekendje Texel hadden geboekt. Voor hetzelfde geld had ik ook op de grond gelegen en was Kona illusoir geworden. Het betekent wel dat je moet realiseren hoeveel geluk je hebt als je in de voorbereiding heel blijft en ongeschonden aan de wedstrijd kan beginnen. Vooral de vele fietskilometers buiten op de weg blijven riskant. Ik ben dan ook altijd blij als ik weer thuis ben. Volgende week als het weer slechter wordt is dat risico minder. Ik ga dan lekker op de tacx zitten en alvast beelden van Kona kijken om in de stemming te komen.

Kortom, de mindset is goed. Ik heb er nog steeds alle vertrouwen in dat ik het ga halen. Ik doe er op dit moment alles aan om mij, gegeven de beperkingen, zo goed en zo verantwoord mogelijk voor te bereiden. Dank voor alle bemoedigende reacties die doen mij goed en werken enorm motiverend!

Aloha

jan